Oordelen en aannames, wie kent dit niet. Zonder dat we het door hebben doen we het, dag in dag uit. Je loop over straat en ziet een mevrouw of meneer die een zwaarder oogt dan het gemiddelde. Wat denk je dan? Wat doe je dan?
Of je fietst door je woonplaats en een bekende passeert je… echter hij lijkt je niet te zien… of wel… kom op, je ziet me toch wel, denk je dan? Ik loop praktisch langs je heen… je denkt… hmm er zal wel wat zijn… of … hij zal me wel niet meer mogen, wat een rare vogel is het toch ook. Je voelt je wellicht niet gezien…
Onlangs kwam mijn dochter thuis van turnen. Er was een discussie geweest met één van de meiden uit de groep. Mijn dochter was met een vriendinnetje aan het praten over de ‘geheime’ voorstelling tijdens turnkamp welke over enkele weken is. Eén van de meiden zag dit en waarschijnlijk kruiste hun blikken elkaar. Deze dame is verre van op haar mondje gevallen en kwam op mijn dochter af lopen met de mededeling dat ze niet over haar mocht praten en moest kappen met dit geroddel.
Iedereen creëert zijn eigen werkelijkheid en we denken allemaal dat hetgeen we ervaren middels onze zintuigen de werkelijkheid is. Maar is er wel een werkelijkheid? Of is ieders realiteit verschillend, persoonlijk gevormd.
Zelf denk ik dat laatste…
Kijk maar naar bovenstaand voorbeeld. Dat meisje op de turnles van mijn dochter ervoer twee pratende meisjes met een negatief gevoel die leidde tot het uiten van een emotie. Welke precies, geen idee maar wat ik wel weet is dat ze liefde kon gebruiken. En inderdaad, dat is ook een aanname. Maar mijn ervaring is inmiddels wel zo dat onzekerheid in deze hoogstwaarschijnlijk oorzaak is van de aanname dat de meiden over haar aan het praten waren. En wanneer dat toch zo was geweest, had het toch ook positief kunnen zijn?
Hun voorgaande ervaringen laten haar dit gevoel ervaren. Waarom? Omdat ze elkaar triggeren, vaker met elkaar ‘in het vet’ hebben.
Elke ervaring is er één en die wordt opgeslagen. Krijgt ons brein meerdere zelfde ervaringen dan ontstaat er een overtuiging. En op dat moment veranderd onze realiteit en zien we deze vanuit een andere bril… van die nieuwe overtuiging. Dan voelen we ons naar, jaloers, angstig, boos, verdrietig. En al deze emoties en gevoelens verlagen onze trilling op celniveau… het maakt ons lichaam en geest zuur… letterlijk en figuurlijk.
Wat je hier mee kan doen is:
1) je bewust worden van je eigen aannames en (voor)oordelen, ook die over jezelf
2) iet vanuit de ‘ogen’ van de ander bekijken
3) met je eigen gevoelens aan de gang gaan, bewust worden in welke situaties je welk gevoel voelt, waar je dit aan doet denken, welke herinneringen en vervolgens bedenken wat je daar nodig had (liefde, geborgenheid, rust, vertrouwen, aandacht)
4) stap uit je comfortzone / datgene wat je altijd doet
Bovenal: wees lief… voor je zelf en een ander…
