Mijn reis naar ‘Full Mesa Carrrier’
Het is zaterdagochtend 19 januari 2019. Mijn tas staat gepakt om een week lang intern te gaan. Ook voor mijn vrouw en mijn kinderen zal dit anders zijn, ik ben immers nog nooit een week weg geweest. Tijdens mijn opleiding was ik in contact gekomen met een man die zei dat hij een sjamaan was. Wow, dacht ik, dat klinkt best wel spooky. Als twintiger ben ik geïnteresseerd geraakt in ‘ancient history’ oftewel oude tijden. Maar van sjamanisme had ik nog nooit gehoord.
Zo vind ik de verhalen rondom de Maya’s, Azteken, het oude Egypte en het oude Griekenland fascinerend. Hoe ver die volkeren eigenlijk al waren in meetkunde, de sterrenhemel, bouwwerken waar we tot op de dag van vandaag geen idee van hebben hoe ze precies tot stand zijn gekomen. Of de steenformaties in het zuiden van Afrika die samen een megastructuur vormen en leiden naar de piramides van Gezeh. Wanneer je zelfs binnen één van deze steenformaties stapt is er een directe temperatuurverhoging van tientallen graden meetbaar en alle anders signalen zoals gps, gprs, frequentiemeters die slaan op hol. Binnen die steenformatie valt ook het signaal van je mobiele telefoon direct weg.
Dit soort zaken hebben me altijd gefascineerd. Zelf liep ik op dat moment best met wat persoonlijke blokkades. Zo voelde ik me niet goed genoeg, had ik angsten en ook andere levensgebeurtenissen speelden op onbewust niveau nog een behoorlijk rol. De opleiding tot ‘Full Mesa Carrier’ in het Inca Sjamanisme trok me dan ook erg aan. Intuïtief voelde ik gewoon dat ik dit moest doen of zo.
“Het was alsof ik dit intuïtief moest doen of zo”
Ik werd weggebracht door mijn vrouw en kinderen. Terwijl we er naar toe reden voelde het best een beetje raar. Gewoon het idee van een week weg zijn, tegelijkertijd geen idee wat je te wachten staat, wat je mee gaat maken. De start van een opleiding maar ook werken aan jezelf. Vooral dat. Land de Horst in driebergen, alleen de naam ‘landgoed’ al. Dat beloofd wat te worden. Terwijl we door Driebergen reden, langs de enorme huizen die daar stonden begon het al wat te kriebelen. Nieuwsgierigheid alsmede een zekere gezonde ‘spanning’. De navigatie gaf aan dat we moesten afslaan.
Ik reed de kronkelige oprijlaan op, het winterlandschap is ook hier duidelijk zichtbaar. Kale bomen, kale struiken, blad wat in grote hoeveelheden ligt te rusten op een bed van mos, zand. Een enorm huis rijst op aan de rechterkant. Op het welkomsbord staat een lange laan naar de achterzijde van het landgoed beschreven. Jemig, wat is dit voor plek en mijn ogen beginnen al wat te glunderen. Dit past ook echt wel bij zo’n week. Alleen de oprit naar achteren toe, waar een groot glazengebouw staat te pronken. Helemaal open en opgaand in het park van het landgoed. Grote metershoge gordijnen hangen klaar om de privacy te waarborgen. Zou het daar dan plaats vinden?
The Journey begins
Nadat ik afscheid had genomen en ze nog even uitzwaaide werd ik opgewacht door René en Susanne, onze sjamanentrainers voor die week. Zoals gezegd kende ik René al vanuit het Hypnose Instituut, waar hij assistent trainer was van het laatste deel van mijn opleiding tot hypnotherapeut. Grappig, want de wijze waarop René dingen zei irriteerde me soms tijdens de les. Toch straalde hij een intense rust uit. Alsof niks hem kan raken of zo. Misschien ken je dat wel van sommige mensen. Maar bij hem was het nog weer een paar levels hoger of zo. Ook al zou er een orkaan razen, dan nog zie je zo’n iemand gewoon relaxt blijven of zo. Bizar…
Dus aan de ene kant irriteerde ik me soms aan zijn gezapige en langdradige teksten en zijn ‘weet je wel’ er tussendoor. Aan de andere kant intrigeerde hij me op een bepaald gebied. Susanne kende ik ook al omdat ik reeds drie sessies bij hen had ondergaan. Susanne is als een moeder voor iedereen of zo. Ze heeft zo’n groot hart dat de hele wereld daarin past. De liefde die je bij haar voelt is bijna te groot voor je. Soms zie je wel eens in films van die medicijnvrouwen die dan rustig rondom een vuur gewoon ‘zijn’. Waar je dan naar toe kunt voor raad en die je dan altijd helpen, vanuit liefde en éénheid met moeder aarde. Nou, Susanne is voor mij zo’n vrouw.
Hierna voegde ik me bij de groepjes die her en der stonden. Grappig om te zien hoe veelzijdig dan zo’n groep mensen is die aan zo’n reis beginnen. De meest opvallende was een jongeman, net zo kaal als ik, in een weide broek, veren als oorbellen. Interessant hoe vooroordelen dan werken, hoe je meteen een mening vormt van iemand, automatisch. Een andere jongeman van eind twintig in een t-shirtje, joggingbroek en sneakers. Later bleek hij een mega succesvolle Herbalife verkoper te zijn met een gigantisch netwerk onder zich. Maar wanneer je hem zo zou zien… Contact kreeg ik in ieder geval niet met hem, niemand overigens. Ik vond het maar een rare ‘sjappie’.
Ondertussen was ik bij een ander groepje met mensen gaan staan en keek ze allemaal één voor één aan en ik stelde me voor. Uiteraard kende ze allemaal niet en toch stond daar één dame tussen die ik soort van wel kende of zo. Maar ook weer niet. Misschien ken je dat wel? Dat je iemand ontmoet waarvan je het gevoel hebt dat je die al kent maar je weet soort van zeker dat je die persoon toch echt niet kent. Of zou moeten kennen. Er ontstond een verwarring in me. Ken ik jou nu of niet? Ze lachte naar me alsof ze wist wat ik dacht. Ze las me… maar straalde ook een rust uit, zo van, het is goed. Ik weet wie je bent, alhoewel jij nog geen idee hebt. Zoiets…
“Sommigen herken je op zielsniveau”
De eerste dag vloog voorbij. René en Susanne vertelden fantastische verhalen over hun reizen, ervaringen, bizarre dingen die ze hadden meegemaakt. Dat wat het sjamanisme hun had gebracht maar ook de pijn van waaruit zij kwamen. Hun verhaal. En ook over het ontstaan van het sjamanisme, dat het een ‘way of life’ is die al, naar schatting 50.000 jaar op aarde wordt geleefd, bedreven. Het is meer dan een geloof en toch is de rode draad ‘geloven’. Rituelen om te helen, los te laten, gezamenlijk loslaten van pijnen. Maar ook de verbinding met de ‘tribe’. Alles met tot doel in jezelf te gaan geloven, zonder alle wikkels, pijnstukken, beperkende overtuigingen. Wanneer je geloofd in jezelf veranderd de wereld om je heen. ‘From the inside out’, zoals ik eens iemand hoorde zeggen.
Wanneer je ‘sjamanisme’ gaat googlen dan komt wikipedia met de volgende omschrijving:
“Sjamanisme is het manipuleren van bovennatuurlijke machten door een sjamaan die contact kan maken met geesten en de geestenwereld, veelal om op die manier door geesten veroorzaakte ziektes te genezen”
Nu is alles wat op wikipedia staat gelukkig niet de waarheid. Het wordt immers gevuld door mensen zoals jij en ik. Maar het feit dat dit al 50.000! jaar wordt bedreven zegt eigenlijk al genoeg. Welke medische methodiek, methode om te helen, jezelf te ontdoen van je pijnlagen kent een zelfde historie? Daar is de huidige psychologie toch één grote grap bij? Of zelfs hypnose wat zelfs in het oude Egypte al bedreven werd via badhuizen waar je in slaap viel en ze vervolgens allerlei suggesties op je los lieten.
Rituelen en vuurceremonies
De eerste dagen zijn we vooral bezig geweest met de basis rituelen. Uitleg van de chakra’s, energiesystemen, hoe je dat onderhoud, technieken om jezelf ‘schoon’ te houden, alsook de beginselen van healing. De eerste avond gingen we het bos in voor een vuurceremonie. Yes, mijn eerste vuurceremonie. Een ritueel wat binnen bijna alle oude volkeren wordt gehanteerd. Nu mag ik onderdeel zijn van zo’n vuurceremonie. Hier leerden we het openen van de ‘sacred space’. Een heilige en veilige ruimte om binnen te kunnen werken, te kunnen zijn.
Tijdens de vuurceremonie zongen we liederen en riepen we ‘spirit’ aan. Oké, dat was best gek omdat ik lange tijd atheïst was geweest. Geloof in een god of geesten? Ik moest er hard om lachen. Hoezo een GOD die alles heeft gecreëerd? Met alle oorlogen en shit op aarde? Hoe kan er dan een GOD zijn die het beste met iedereen voor heeft? God die alleen vanuit liefde creëert? Hoe dan? Sommige mensen voelen of zien letterlijk de aanwezigheid van geesten, engelen of God. Voor mij was dat nog abracadabra. Een ver-van-mijn-bed-show.
Een atheïst ben ik al een tijdje niet meer en wat ik al helemaal nooit had gedacht is dat ik nu geloof in GOD. Maar niet in de vorm van een persoon. Ik geloof inmiddels dat er meer is, een kracht, een energievorm van waaruit alles ontstaat, waar alle mogelijkheden in zitten. Ben ik altijd in contact hiermee? O nee, zeker niet. Onder het aardse bestaan, het aardse lichaam komen we simpelweg niet onderuit. Maar buiten ons lichaam is alles energie, bestaat er geen tijd, bestaat er geen ruimte. En om uit je lichaam te keren en buiten tijd en ruimte te zijn is iets wat ik vaker wil ervaren. Dat vereist oefening, heling, leren kennen van jezelf, wie je bent, je beperkende overtuigingen, gevoelens en pijnlagen die je belemmeren in je zijn.
Gedurende de week merkte ik dat de energie sterker werd. Een gewaarwording die ik nog nooit had ervaren. Tegelijkertijd voelde het enorm goed in de groep. Sommigen leerde je wat beter kennen dan anderen. We leefden die week eigenlijk in een soort bubbel wat het gevoel onderling steeds sterker maakte. De tribe was daadwerkelijk aan het ontstaan. Toch had ik moeite om in dit proces ook mijn eigen proces te doorlopen. Het stuk voelen daar snapte ik niet veel van. Dan moesten we een ‘sandpainting’ maken, waarbij je het bos in ging en je huidige leven in kaart bracht middels elementen uit de natuur. Een stok kon bijvoorbeeld staan voor een weg of het wees een richting aan. Een boom bood houvast of was symbool voor een persoon of een gevoel. En alles gewoon op intuïtie.
Alsof het zo moest zijn begon het te sneeuwen. Er ontstond een idyllisch landschap en een bijzonder contrast. Binnen was het heerlijk warm. De groep, de energie, de saamhorigheid en verbinding zorgden voor een intense ervaring, een gevoel van liefde. Iets wat ik nog nooit zo heb ervaren. Kwam je buiten dan was het koud, maar ook weer niet. Het was net of de kou nu anders aanvoelde. Alsof het er niet toe deed.
Het was erg mooi om te zien dat, hoe meer de week vorderde, hoe iedereen, individueel mijn zijn/haar eigen proces bezig was. Elke ochtend begonnen we met een gespreksrondje. Wanneer je de ‘talkingstick’ had mocht je vertellen wat je wilde vertellen. Je kon ook in stilte blijven en niks vertellen. Alles is goed, ‘non-judgement’ (niet oordelen) is immers één van de uitgangspunten binnen de gehele opleiding. Wanneer je de talkingstick hebt dan luistert de rest. Ook dat proces is mooi om mee te maken. Hoe het verhaal van een ander je emotioneert. Je wordt dan geraakt waarbij je weet dat dit verhaal dan ook een stuk in jou raakt. Bewustwording…
“Wanneer je de talkingstick hebt dan zwijgt de rest en luistert vanuit liefde, verbinding en compassie”
Gedurende de eerste week leren we ook de basis van de Illumination techniek. In deze week hebben we allemaal drie sessies mogen ondergaan. Het lot, spirit bepaalde dat ik er twee mocht doen. Maar wel twee heftige sessies met twee zogenaamde extractions. Er kwam vooral veel boosheid uit, onmacht, woede maar ook intens verdriet. Het was alsof deze boosheid ook echt bezit van me nam of zo. Later leerde ik dat dit al zo was en dat die energie onder die boosheid reeds in mij zat, onbewust. Daarna voelde het bevrijdend.
De ochtend na de 1e sessie werd ik wakker en draaide ik een lied welke ik op youtube vond. Ik moest zo intens huilen van geluk, voelde warmte en liefde in me. Voor het eerst in mijn leven voelde ik iets letterlijk in mijn lichaam. Wat voor veel mensen normaal is was voor mij volledig nieuw. Is dit wat men bedoeld met het letterlijk iets voelen in je lichaam?
“Voor het eerst in mijn leven ervaarde ik warmte in mijn borststreek”
Gedurende de week werd het contact met sommigen in de groep steeds beter. Bij de man met de veren in zijn oor, die kralen en kettingen droeg, had ik een fantastische sessie gedaan waarbij ik hem nadien een kus op zijn kale voorhoofd gaf. Een bijna vreemde die je een kus op het voorhoofd geeft. Als ik daar nu aan terug denk moet ik daar om lachen maar voel ik tegelijkertijd dankbaarheid en een verlangen naar de energie, de week. De man in die joggingbroek zie ik nog steeds regelmatig. Het is nog steeds een rare Volendammer maar wel met een hart van goud. Hij is al een broer die ik nooit ‘echt’ heb gehad. Maar wat is echt…
De dame die ik ‘kende’ maar ook weer niet verdient een andere paragraaf. daar heb ik een hele mooie band mee opgebouwd die week, fantastisch mooie gesprekken mee gehad. Zowel uit haar als mijn eigen sessies die we los van elkaar hebben ervaren is gebleken dat we elkaar al langer kennen en al vele levens gedeeld hebben. Juist vanuit die levens waren er nog stukken die geheeld moesten worden. Die ons in het huidige leven hinderden.
Wat een week, wat een ervaring, wat een transformaties. Wat mis ik dat gevoel.
En dan naar huis, vanuit die bubbel, ondergedompeld in liefde. Hoe doe je dat? Hoe verwoord je een dergelijke ervaring? Wat vinden ze ervan? Eigenlijk zijn er geen woorden die de ervaring kunnen omschrijven. Hoe integreer je dit in het dagelijkse ritme?
Nieuwe vragen… nieuwe uitdagingen… maar niemand neemt me meer deze ervaring af…
Toen wist ik zeker dat ik dit verder in praktijk wilde brengen en samen met hypnose ontstond er energetische therapie, de meest krachtige combinatie van therapie en persoonlijke ontwikkeling. Of eigenlijk, persoonlijke ont-wikkeling. Omdat het als het afpellen van wikkels of lagen gezien kan worden. Het afpellen van de pijnlagen rondom je hart waardoor de liefde voor jezelf zich steeds meer mag laten zien.
