Afgelopen week liep ik tussen de middag met de hond door het bos. De lucht was stralend, de temperatuur heerlijk. Sowieso vind ik de herfst erg mooi. De blaadjes vallen van de boom, de natuur gaat in de spaarstand en gaat zich opmaken voor de winter om volgend jaar weer verfrist en vernieuwd tevoorschijn te komen. Sommige planten ontwikkelen al weer knoppen voor na de winter, die weten al wat er na de winter gaat gebeuren.
Toen ik midden in het bos liep hoorde ik plotseling, 'hey Martijn'! Ergens herkende ik deze stem en tegelijkertijd had ik deze stem ook al lang niet meer gehoord. In een split second gingen er meerdere gedachten door me heen en in mijn interne zoektocht naar herkenning van deze stem kwam ik in een soort van spagaat terecht.
Bij Praxis heb ik geleerd om zintuiglijk breed waar te nemen. Zo kwam het vaak voor dat ik in gesprek was met een klant en tegelijkertijd hoorde dat de AG-deur (Aankomst Goederen) open ging, bij de kassa iets aan de hand was en er door het 'oortje' een vraag werd gesteld waarbij mijn reactie gewenst zou zijn. Dit brede auditieve waarnemingsvermogen heb ik uitgebreid binnen het visueel waarnemen. Ik scan vaak omgeving, mensen, situaties. Het zorgt ervoor dat er veel informatie verwerkt wordt en tegelijkertijd hoor ik ook net dat geritsel in het bos wat afwijkt waardoor ik wel even die blik van de hertje waarneem op het moment dat het tussen de bomen wegvlucht.
Afijn, deze mensen had ik inderdaad al een tijdje niet meer gezien. En natuurlijk ontstaan dan de standaard vragen als 'hoe is het met jullie' en 'hoe is het met de kinderen' en meer van dat. Ach, je kent het wel. En op een bepaald moment hoorde ik mezelf de vraag stellen "Wat is de wereld aan het veranderen hè?", doelend natuurlijk op alles wat er momenteel binnen het virus waar rondwaard speelt, waarop hij antwoord: "Het is niet de wereld die veranderd, het is de mens die veranderd". Dus ik vraag hem hoe hij dat bedoeld.
Nou, zegt hij, "het punt is Martijn, het is maar net wat je aandacht geeft. Misschien herken je dat wel. Wanneer een kind iets wil maar zijn zin niet krijgt dat kunnen ze bepaald gedrag vertonen. Bijvoorbeeld in de supermarkt op de grond gaan liggen schreeuwen, stampvoeten. De vraag is dan, hoe reageer je op zoiets. Geef je toe aan deze schreeuw van aandacht of creëer je een andere uitkomst door je focus te verleggen op de gewenste situatie".
Wat we aandacht geven groeit
En op dat moment kreeg ik een 'aha-moment'. Wat we aandacht geven, zowel intern (denken, de beelden die we maken) als extern (gedrag) dat groeit. Sterker nog, dat trekken we aan. Dat is de wet van de aantrekkingskracht. Geef ik 'angst' aandacht dan trek ik dat juist meer aan. Geef ik polarisatie aandacht dan trek ik dat aan. En terwijl ik dit concept denk te snappen begrijp ik het blijkbaar nog niet helemaal. Of in ieder geval heb ik nog moeite om het congruent toe te passen. Blijkbaar zit er dan nog iets in mijn systeem waardoor ik toch ander gedrag vertoon.
Zo legde ik deze man uit dat ik vanaf het begin veel informatie tot me neem wat me steeds overtuigder maakt dat er 'iets' niet klopt in het hele verhaal. En dat ik me ook lange tijd afzijdig heb gehouden dit te uiten, op social media, in de breedte in gesprekken. Maar dat ik de laatste tijd toch, vanuit een soort van onmacht, de behoefte ervaar het toch te uiten. Het is toch een soort van onbewuste 'fight' respons. Hierop antwoorde hij, "weet je Martijn, mijn vrouw is gevaccineerd en ik niet. We hebben het hier toch wel vaker over. In haar werk (de zorg) wordt het verwacht en is het ook handig. Ik daarentegen ben er niet van overtuigd dat het mij en de wereld gaat helpen. Waar veel mensen, zowel gevaccineerd als ongevaccineerd, zich mogen afvragen is het volgende: Hoe ziet jouw ideale wereld eruit?
Hoe ziet jouw ideale wereld eruit?
Want weet je, zegt hij, ik denk echt dat we diep van binnen allemaal hetzelfde doel hebben. Maar de vraag is of we ons hier ook naar handelen. Dus wanneer jij je beeld hebt gevormd over hoe we met elkaar om moeten zouden moeten gaan, is je gedrag dan congruent met dit beeld? Wanneer je verbinding wenst, is jouw gedrag dan congruent, 100% congruent met deze wens, dit beeld?"
Is jouw gedrag congruent met je ideaalbeeld?
En toen beseft ik dat dit voor mij niet zo was. En ik besefte me ineens weer dat oeroude principe 'Dreaming the world into being'. Droom de wereld tot bestaan of breng je droom je wereld tot realiteit. Ik besefte me dat ik dit principe ben kwijt geraakt de laatste tijd. Dat ik mijn brein heb vervuild met vuiligheid vanuit onmacht. Ik wilde de 'waarheid' boven tafel hebben. Maar die waarheid bracht me verder van mijn droomwereld waar verbinding juist een belangrijk onderdeel van is. Ik ben deconstructief bezig geweest. Wat een mis-take van me. Dus ik ga de filmset weer op, de cameraploeg staat klaar, de regisseur heeft zijn bord weer in zijn handen. Met take #128 doe ik weer een nieuwe poging om mijn droomwereld tot realiteit te dromen, beseffende dat het enkel een leermoment was. Er bestaan geen fouten, enkel uitgesteld succes!
Nu snap je natuurlijk dat ik me afvraag hoe jouw ideale wereld eruit ziet. En in hoeverre jouw gedrag ondersteunend is aan dit beeld of misschien wel juist niet?
Wat ik jou in ieder geval wens is heel veel liefde.
Knuffel,
Martijn
